In 2022 kwam ik voor het eerst in aanraking met de essentiële oliën van Young Living die mijn leven een hele andere richting in hebben gestuurd. 

Dit is mijn verhaal.

Ik heb een leuk gezin, een man en 3 prachtige kinderen en had een leuk sociaal leven. Altijd kwamen er mensen bij ons over de vloer, we hadden een feestje of we gaven zelf een feestje, het kon niet op zeg maar. 

Maar in 2021 kwam er een omkeer in ons leven. Na jaren te hebben gestreden met mijn man tegen zijn gebruik van alcohol liet hij zich laten opnemen in een afkickkliniek en zag hij (ook) in dat hij verslaafd was aan alcohol en wiet (cannabis). Dit werd een onrustige periode voor ons allemaal, voor zowel mij als partner en zeker voor de kinderen. Voor de opname in de kliniek had hij al een ambulant traject doorlopen alleen dit was voor hem niet genoeg om in te zien hoe ernstig het eigenlijk was.

Een opname in een afkickkliniek vind ik een zwaar traject! Niet alleen voor degene die gaat, maar zeker voor de mensen die thuis achter blijven. Mensen in mijn omgeving vonden het wat overdreven of juist heel knap van mijn man. Overdreven omdat de meeste mensen om ons heen nooit in de gaten hadden dat hij zoveel dronk. Dit deed hij ook altijd stiekem zodat niemand dit in de gaten had! Knap omdat er ook mensen waren die ergens wel wisten dat hij dronk en veel aan het  blowen was. 

Mijn ervaring is dat het programma een egoïstisch programma is. Het is er namelijk echt voor de verslaafden. Je hebt de eerste dagen geen contact en omdat wij in de Corona periode zaten waren er ook geen familiedagen. Wat ontzettend veel onrust, woede en verdriet bij mijn kinderen en mijzelf teweeg bracht.
Daar zaten we dan. Hoe zal het gaan? Wat gaan wij nu doen. De tijd van het opletten en gefocust zijn op mijn man, dat had ik mijzelf onbewust aangeleerd, werd overgenomen door boosheid, woede, onbegrip en vooral verdriet! Daar ruimte voor vrij. Waarom heeft hij altijd gelogen? Wie ben ik eigenlijk nog? Gezien vanaf het begin van onze relatie. Manipuleren was zijn vak zeg maar en hij was daar ontzettend goed in. Daardoor is er veel schade ontstaan bij mij als persoon. Maar er was niemand waar wij bij terecht konden in tegenstelling van mijn man want die kreeg de hele dag therapie en gesprekken met een coach. Na de eerste week mochten we twee keer per week 10 minuten bellen en ook dat werd door hun bepaald welke dag en hoe laat. Tijdens die gesprekken wat overigens ook fijn was omdat je elkaar weer even hoort gingen de gesprekken over zijn therapie en vooruitgang. Niet over hoe is het nu bij jullie, hoe is het met de kinderen? Die ook bij deze telefoon gesprekken zaten. Dit klinkt misschien nu allemaal een beetje zielig en sneu, maar wat ik eigenlijk duidelijk wil krijgen is dat er thuis een soort frustratie ontstond bij ons. Wat we  uiteindelijk met mijn man hebben kunnen bespreken en daarvoor de nodige woorden bij gevallen zijn. Want hij was toch zo goed bezig met aan zichzelf te werken, daar moeten wij toch blij en trots op zijn? Dit is ook wat ik vooral mee kreeg vanuit de counselor. 

Na vier weken mocht ik hem ophalen en zat zijn behandeling in de kliniek erop. Nu was het aan hem en aan mij met de kinderen om de draad weer op te gaan pakken. Maar hoe? Iemand die de kliniek uitkomt praat ineens heel therapeutisch.. daar bedoel ik mee, bijna overdreven geïnteresseerd. Hoe voel jij je nu? mag ik weten wat er nu in jou om gaat? bij het antwoorden op deze vragen was het: Ik hoor je! Ik zal mijn verantwoordelijkheid pakken als vader en als echtgenoot. Verder moeten ze dagelijks in een werkboek aan  hun 12 stappenplan werken en het liefst dagelijks meetings volgen om zo ook aan een sponsor te komen.

Even kort door de bocht!! Maar waar zijn wij gebleven in dit verhaal en waar kunnen wij aan werken als we al wisten hoe!! 

Wij begrepen elkaar op dat moment totaal niet meer! Wat het allemaal erg verdrietig maakte. Waarom hadden wij hiervoor gekozen? Gingen we het dan toch niet redden? De kinderen? Die hadden dit toch niet allemaal voor niets hoeven doormaken? Schadebrieven schrijven aan hun vader wat dit allemaal met hun had gedaan. Vreselijk!

 

Ik zal alle details verder weglaten, want dit is al een heel verhaal. Maar ik hoop  dat je kunt voorstellen dat dit het begin werd van een hoop onrust, slapeloosheid en stress binnen mijn gezin. Terwijl wij de illusie hadden dat het helemaal oké als vanouds zou zijn nadat hij dit traject was ingegaan. Misschien wat naïef? 

Gelukkig hebben wij het samen gered. Maar mijn waarheid is, dat mijn gebruik van de oliën hier zo'n grote positieve rol in hebben gespeeld dat er meer rust in huis is gekomen, dat ik een betere nachtrust heb, dat ik minder geprikkeld wordt door situaties of stemmingen. 
Ik kan oprecht en in alle eerlijkheid zeggen dat er meer balans is gekomen.

Liefs Yvette ❤️